فرار از زندان ; فصل دوم

از اونجایی که ما خیلی سعی کردیم که در یک سریال همه‌گیر مثل Heroes جلوتر از همه باشیم، تصمیم هم گرفتیم که در یک چیزی مثل Prison Break هم تا میتوانیم خودمان را عقب نگه داریم. به همین دلیل هم به تازگی حدود 10 روز پیش فصل دوم این سریال رو خریدم و تو کمتر از یک هفته، سر و تهش رو هم آوردم. و در همین راستا و با توجه به اینکه خیلی ازش خوشمان آمد، تصمیم گرفتیم که انتقادهای سازنده خودمان را تقدیمش بکنیم.

مساله اول، مقایسه بین فصل یک و دوی این سریال است. سریال‌های موفقی از این دست معمولاً شخصیبت‌پردازی کاراکترهای سریال رو بین فصلهای مختلف اون تقسیم میکنند تا هیجان و استرس پنهانی رو برای تماشاگر همیشه  همراه داشته باشند. پریزن برک 1، تا حد زیادی، شخصیت‌های کلیدیش مثل مایکل اسکوفیلد، تی‌بگ و سوکره رو در همون فصل یک معرفی کرد و از این شخصیت پردازی، به کمال در فصل دوم استفاده کرد. طوری که فصل دوم، دست کارگردان برای اضافه کردن عنصر هیجان کامل به مجموعه باز بود. عنصری که البته در فصل اول هم به خوبی در داستان دیدیم. از طرف دیگه، شخصیت هایی که کاربرد خودشون رو در فصل یک نشون داده بودند، اینجا از همون اول کنار گذاشته شدند. این حذف کاراکترها البته خیلی صریح و بدون نگرانی از پس زدن داستان توسط تماشاگر انجام شد. آدم‌هایی که اصلاً انتظارش رو نداشتیم خیلی ساده مردند و شخصیت های جدیدی جای اونها رو گرفتند. همین مساله، یک جور عدم احساس امنیت از اینکه شخصیت مورد علاقه شما، سوپرمن نیست و ممکنه هرلحظه اجلش برسه، باعث شده که اصلاً نتونی خط داستانی سریال رو پیش‌بینی کنی و در تمام مدت فیلم، استرس کاذبی رو به همراه داشته باشی. البته این قضیه در مورد کاراکترهایی که به شکل ناگهانی به فیلم اضافه میشن و یا سهم زیادی رو در داستان اصلی ندارند کمتر صدق میکنه. یعنی نویسنده و کارگردان، خیلی راحت تر اونا رو از جریان داستان خارج میکنند و به جای کسی هم برنمیخوره.

نکته دیگه داستانی در فصل دو هم اضافه شدن یک وجه مخالف به شخصیت کاراکترهاست. یعنی همه اونها در عین حال که خوب هستند، کارهای بد هم میکنند و یا اگر شخصیت منفی فیلم به حساب میان، وجوه مثبتی هم دارند که انگیزه‌ها و رفتارها و باورهاشون به شکلی انسانی تصویر بشه. از یک طرف، تی‌بگ رو داریم که شخصیتی پرخاشگر، بی‎رحم و بی‌اعتنا به تمام اصول انسانی و اخلاقیه ولی در عین حال روحیه‌ای رومانتیک هم در پس پرده از خودش بروز میده که با اون چیزی که ازش در ظاهر میبینیم همخوانی نداره. یا فرانکلین که در فصل اول و در زندان، چهره‌ای روتین از جامعه سیاهان آمریکا رو به نمایش گذاشته اما وقتی پای  همسر و دخترش وسط میاد، کاملاً نرم و شکننده نشون میده. مایکل اسکوفیلد که شخصیت اصلی داستانه هم به شکل واضحی با توصیفی که پزشک او ازش داره مطابقت میکنه. اینکه بیشتر از اونی که به فکر خودش باشه، به فکر دیگرانه؛ در سکانس های معدودی، میبینیم که چطور بین یک شهروند محترم بودن و یک تبهکار فراری بودن دست و پا میزنه و آرامش  وجدانش رو از دست میده.

الکساندر ماهونه اما، سرآمد همه این شخصیت‌هاست. بازی درخشان ویلیام فیچنر در نقش مامور ویژه‌ی FBI برای پیدا کردن فراری‌ها، یک اسکیزوفرنیک به تمام معناست. کاراکتری که البته انقدر منفی هست که نتونه هیچگونه ترحم تماشاگر رو بدست بیاره، اما نشون میده که خوب بودن هم اصلاً کار سختی نیست. فقط باید شرایط ایجاب کنه که خوب…ظاهراً هیچوقت شانس همراه ماهونه نیست.

روابط مایکل و سارا هم بسیار جذاب و درست از آب دراومده. سارا جدا از احساسی که از همون فصل اول داسنان به مایکل پیدا کرده بود، حالا غیر از اون، کس دیگری رو نمیبنه که بتونه ازش محافظت کنه.

در عین حال، داستان‌ فصل دو به شکل نه چندان جالبی سرهم بندی شد. رستگاری شخصیت مهمی مثل کلرمن در پایان فصل بیشتر به یک شوخی شبیه بود که به داستان دو فصل تعقیب و گریز، خیلی راحت پایان داد. اما پیچش جذاب داستان، به دام افتادن دوباره مایکل، اینبار همراه به ماهونه در زندان و چشم امید داشتن به کمک برادرش در خارج از زندان، داستان رو به نقطه اول برگردونده که پی‌مایه فصل سوم رو تشکیل میده.

توهم رو از طریق فید دنبال کنید

ارسال به: :: :: :: :: :: :: :: :: ::